Odżywianie zgodne z cyklem okołodobowym może być skuteczne w przypadku leczenia cukrzycy typu 2

Zazwyczaj osobom z cukrzycą typu 2 zalecane jest spożywanie posiłków około sześć razy dziennie, jednak według autorów najnowszej analizy to podejście może prowadzić do błędnego cyklu, w którym pacjenci wymagają bardziej intensywnego leczenia. Czy inna strategia dietetyczna może być bardziej odpowiednia? Otóż tak, według naukowców z Uniwersytetu w Tel Awiwie (Izreal).

Spożywanie trzech posiłków dziennie może być bardziej korzystne w przypadku pacjentów z cukrzycą typu 2 i insulinoterapią. Ostatnio zespół naukowców z Uniwersytetu w Tel Awiwie wysunął hipotezę, że jedzenie zgodnie z naturalnym „zegarem biologicznym” danej osoby – który zwykle wymaga konsumpcji trzech większych posiłków dziennie – może pomóc w lepszej synchronizacji procesów fizjologicznych i zmniejszeniu dawek insuliny, której potrzebuje dana osoba.

Badanie

W pracy badawczej, która pojawia się w czasopiśmie „Diabetes Care” – badacze zauważają, że swoje ustalenia oparli na analizie z udziałem 28 uczestników z cukrzycą typu 2. Badacze podzielili uczestników na dwie grupy i losowo przydzielili ich do przestrzegania spożywania sześciu posiłków dziennie (6M) albo do nowo opracowanego schematu trzech posiłków dziennie (3M). Uczestnicy w grupie drugiej musieli przestrzegać planu diety, który jak zauważają badani jest bardziej zgodny z naturalną skłonnością ludzi do jedzenia więcej ilości pokarmów wcześnie rano i mniejszych wieczorem.

Przebieg

Badana populacja początkowo obejmowała 44 osoby (19 mężczyzn i 25 kobiet), w wieku 25 lat lub starszych z występującą cukrzycą typu 2 przez co najmniej 5 lat i leczone insuliną przez co najmniej rok. Badana populacja miała średnią wartość hemoglobiny glikowanej (HbA1c) ≥ 6,5% i BMI ≥45 kg/m2. Uwzględniono schemat czasu snu uczestników.

Przed próbą uczestnicy zgłosili spożywanie wielu posiłków w ciągu dnia, w tym przekąski po obiedzie. Diety 3M i 6M były izokaloryczne. Obie diety zawierały taki sam rozkład makroskładników (odpowiednio – tłuszcze 35%: białko 25%: węglowodany: 40%), ale z innym czasem spożywania posiłku, częstotliwością, oraz rozkładem energii i węglowodanów w ciągu dnia. Dieta 3M składała się z dużego śniadania o wysokiej zawartości węglowodanów- 700 kcal, średniej wielkości lunchu – 600 kcal i małego obiadu i niskiej zawartości węglowodanów – 200 kcal, podczas gdy dieta 6M składała się z sześciu posiłków (śniadanie, lunch, obiad i trzy przekąski) ze względnie jednolitym dziennym rozkładem energii na posiłek oraz 150 kcal na każdą przekąskę. Wszystkich uczestników diety 3M poproszono o jedzenie śniadania przed 09.30, lunchu między 12.00 i 15.00, a obiadu między 18.00 i 20.00, natomiast uczestnicy, którzy stosowali dietę 6M mieli dodatkowe trzy przekąski o 11.00, 17.00 i 22.00.

Zespół ocenił masę ciała uczestników, dokonał kontroli poziomu glukozy we krwi, apetytu i ekspresji genów cyklu okołodobowego (zegar biologiczny) zarówno na początku, jak i ponownie po 2 tygodniach od rozpoczęcia badania i po 12 tygodniach trwania próby.

Wyniki

Naukowcy zaobserwowali, że uczestnicy z cukrzycą, którzy przestrzegali typowej diety sześcioposiłkowej, nie stracili na masie ciała i nie zauważono u nich lepszej kontroli poziomu glukozy we krwi. Jednak u tych, którzy jedli trzy posiłki dziennie, zauważono efekt odwrotny: ubytek masy ciała i poprawę poziomu glukozy we krwi.

Prof. Daniela Jakubowicz była głównym autorem badania, będącym wynikiem współpracy z prof. Julio Wainsteinem i dr Zoharem Landauem z jednostki diabetologicznej Wolfson Medical Center oraz prof. Orenem Froy i dr Shani Tsameret z Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie.

Źródło: Daniela Jakubowicz, Zohar Landau, Shani Tsameret, Julio Wainstein, Itamar Raz, Bo Ahren, Nava Chapnik, Maayan Barnea, Tali Ganz, Miriam Menaged, Naomi Mor, Yosefa Bar-Dayan, Oren Froy. Reduction in Glycated Hemoglobin and Daily Insulin Dose Alongside Circadian Clock Upregulation in Patients With Type 2 Diabetes Consuming a Three-Meal Diet: A Randomized Clinical Trial. Diabetes Care, 2019; 42 (12): 2171