Otyłość a depresja

Czy otyłość może powodować depresję? 

Czy antydepresanty są lekami uwalniającymi od wszystkich problemów?

Odpowiedź na pierwsze pytanie wydaje się być oczywista. Otyłość jako najpowszechniejsza choroba XXI wieku może być przyczyną depresji, a nawet myśli samobójczych. Największe szkody, nadmierna masa ciała wywołuje u dzieci i młodzieży. Nierozwinięta i chwiejna psychika jest podatna na krytyczne uwagi ze strony społeczeństwa i wywołuje trwałe obniżenie pewności siebie.

Dziecko z powodu nadwagi jest stygmatyzowane przez rówieśników i często odtrącane podczas szkolnych zabaw. Uważane jest za gorsze, leniwe, mniej inteligentne i nieatrakcyjne. Brak akceptacji ze strony innych wpływa bardzo negatywnie na rozwój emocjonalny i psychiczny młodego człowieka, co sprawia, że nawet w dorosłym życiu taki człowiek czuje się gorszy i uważa, że nie zasługuje na dobrą pracę, większe zarobki czy atrakcyjnego partnera.

Niska samoocena rzutuje na całe życie człowieka. Brak wiary w siebie powoduje spadek motywacji do osiągania sukcesów.

Jeśli Twoje dziecko boryka się z problemem otyłości powinieneś jak najszybciej wybrać się z nim do dietetyka i psychologa. Im wcześniej rozpoczniesz terapię, tym szybciej dziecko odzyska wiarę w siebie, a rówieśnicy widząc zmianę, zaczną inaczej je traktować, a nawet może ono dostać wsparcie w dążeniu do poprawy sylwetki.

Jako rodzic kochający swoje dziecko nie powinieneś ignorować problemu i powtarzać, że to tylko dziecko, że problem zniknie, gdy dziecko dorośnie lub że to takie geny i nic z tym nie da się zrobić. Być może nawet nie wiesz, że Twoje dziecko przez swoją nadwagę ma problemy w kontaktach z rówieśnikami lub gorzej radzi sobie w szkole.

W większości przypadków dziecko samo nie jest w stanie zmotywować się do zmiany, potrzebny jest silny bodziec i wsparcie bliskich by zaczęło zmieniać swoje nawyki, a najważniejsza jest współpraca wszystkich domowników.

Co zrobić, gdy przegapiłeś moment, kiedy dziecko było jeszcze w stanie psychicznym pozwalającym na pracę nad nawykami?

Myśli samobójcze, wyizolowanie, ciągłe przygnębienie, brak porozumienia są objawami depresji, która nieleczona może prowadzić do tragedii. Niezbędna będzie wizyta u lekarza psychiatry, ale też wspomóc może doświadczony psychodietetyk.

Jednak czy leki antydepresyjne i uspokajające nie mają skutków ubocznych?

Jak donoszą różne źródła i przypadki pacjentów, zdarza się, że leki przeciwdepresyjne przepisane są przez lekarzy za wcześnie, gdy terapia powinna opierać się na uspokajających ziołach i spotkaniach z psychologiem. Jednak, gdy stan depresyjny się pogłębia, może okazać się niezbędne zażywanie antydepresantów. Należy jednak pamiętać o możliwych skutkach ubocznych i działaniu tych leków dopiero po około 14-30 dniach regularnego zażywania. Odstawienie tych leków wcześniej może spowodować nagły wyraźniejszy nawrót stanów depresyjnych, a przedawkowanie SSRI (selektywne inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny) może prowadzić do samobójstwa, poprzez wystąpienie tzw. zespołu serotoninowego.

W pierwszym stadium depresji zamiast rozpoczynać od silnych leków, (których działanie polega na podwyższaniu poziomu serotoniny) powinniśmy pod okiem specjalisty np. psychodietetyka lub psychologa, postarać się w inny sposób rozwiązać problem. Być może radykalna zmiana diety, usystematyzowanie codziennych obowiązków, nauka planowania okaże się być rozwiązaniem zaburzeń nastroju i stanów depresyjnych.

Łatwo jest kiedy dziecko jest na tyle dojrzałe, że chce rozmawiać i samo ma świadomość jaki ma problem. Wtedy potrzebne jest po prostu wsparcie i wyznaczenie konkretnych zasad postępowania. Dziecko funkcjonujące w domu, gdzie nie panują konkretnie ustalone zasady, m.in. pory posiłków, wykonywanie obowiązków domowych czy pory oglądania telewizji, jest zagubione, co może prowadzić do ukształtowania złych nawyków np. zaniedbywania szkoły przez spędzanie czasu przez telewizorem.

Uważna obserwacja i spędzanie czasu z dzieckiem jest najlepszą receptą na prawidłowy rozwój młodego organizmu. W sytuacji, gdy zauważymy problem, nie wstydźmy się zgłosić z dzieckiem do psychologa, lekarza lub psychodietetyka.