Podstawy żywienia pacjentów z mukowiscydozą

Zwłóknienie torbielowate, zwane mukowiscydozą, jest to upośledzenie funkcji gruczołów zewnątrzwydzielniczych, dziedziczone genetycznie, w sposób autosomalny recesywny. Najbardziej znaczące zmiany chorobowe dotykają najczęściej układu oddechowego, w konsekwencji prowadząc do jego niewydolności ogólnej, oraz układu pokarmowego, wywołując przewlekłe stany zapalne, łącznie z wystąpieniem cukrzycy wtórnej.

Objawy mukowiscydozy

Charakterystycznym objawem choroby jest obecność lepkiego śluzu, w nadmiarze wydzielanego przez wszystkie narządy posiadające gruczoły śluzowe. Z czasem dochodzi do ich „zaczopowania”, które prowadzi, w przypadku układu oddechowego do przewlekłej choroby oskrzelowo-płucnej, a w przypadku pokarmowego m.in. do nawracającego zapalenia trzustki i jej dysfunkcji.

Dieta przy mukowiscydozie

Zaburzone zostaje również wchłanianie substancji odżywczych w dalszej części układu pokarmowego. Należy więc zwiększyć dobową podaż kalorii, od 30 do nawet 100 procent, nie tylko z uwagi na zwiększone wydatki energetyczne, pochłaniane przez chory organizm nękany licznymi infekcjami, ale z uwagi na stratę niewchłoniętych składników odżywczych. Stosujemy tu dietę bogatoenergetyczną, ze zwiększoną zawartością białka pochodzenia zarówno zwierzęcego, jak i roślinnego.

Jego źródłem są: mięso, wędliny, ryby, napoje fermentowane oraz warzywa strączkowe. Źródłem tłuszczów powinien stać się olej MCT (medium chain triglycerides) oraz masło w rozsądnych ilościach zalecanych indywidualnie. Plan żywieniowy uzupełniamy dodatkowo suplementacją witaminami: A, D, E, K. Nie unikamy kasz, makaronów i białego pieczywa, będących doskonałym źródłem węglowodanów. Ponadto zwiększamy kaloryczność potraw poprzez modyfikacje wprowadzane w procesie ich obróbki technologicznej, np. gotując ryż na mleku, do sałatek dodając rozgniecione orzechy, czy serwując puree ze śmietaną bądź z masłem.